Een isotone vloeistof lijkt qua samenstelling heel erg op ons bloedplasma. De osmolariteit ligt ongeveer tussen de ₂₇₅ en ₂₉₅ per liter, en dat betekent dat het water netjes in balans blijft — het gaat dus niet in of uit de cellen. De vloeistof blijft vooral buiten de cellen, in de extracellulaire ruimte, waar ook je bloedvaten zich bevinden. Een paar voorbeelden zijn: _NaCl 0,9%, dat noemen we ook wel fysiologisch zout. Ringerlactaat. En Plasma-Lyte, een wat modernere, meer gebalanceerde oplossing. In het lichaam doen isotone vloeistoffen vooral één ding: ze vullen het bloedvolume aan. Daardoor stijgt de bloeddruk, verbeteren de weefseldoorbloeding en orgaanperfusie, en wordt de circulatie stabieler. Je gebruikt ze dus als een patiënt veel vocht heeft verloren of in shock is. Typische situaties zijn bijvoorbeeld: Bij hypovolemische shock of bloedverlies, om het intravasaal volume snel te herstellen. Bij brandwonden, omdat er door de beschadigde huid veel plasma naar het weefsel lekt. In dat geval geef je vaak Ringerlactaat, omdat die oplossing de elektrolytsamenstelling van plasma het beste nabootst. Ook rond operaties of bij uitdroging door diarree of braken worden isotone vloeistoffen veel gebruikt. Maar er zijn ook dingen waar je op moet letten: _NaCl 0,9% bevat vrij veel chloride, en bij langdurig gebruik kan dat leiden tot een hyperchloremische metabole acidose. Bij patiënten met hart- of nierfalen kan het snel te veel worden — let dus goed op longoedeem of een stijgende bloeddruk. En Ringerlactaat bevat een beetje kalium en calcium, dus dat meng je niet met bloedproducten, anders kan het gaan stollen.

IV vloeistoffen